معنی کنایه از سخن چین

سخن چین. [س ُ خ َ] (نف مرکب) آنکه در میان سخن سعایت کند. (آنندراج). غَمّاز. واشی. دوبهم زن. نمام. ساعی:
گفته اش سربسر دروغ بود
او سخن چین چو آسموغ بود.
طیان.
سدیگر سخن چین و دورویه مرد
بکوشد برانگیزد از آب گرد.
فردوسی.
سخن چین و بیدانش و چاره گر
نباید که یابند پیشت گذر.
فردوسی.
مده نزد خود راه بدگوی را
نه مرد سخن چین دوروی را.
اسدی.
هر که گوش به قول سخن چین و نمام دارد و بر آن وفق نماید رنجها بیند. (سندبادنامه ص 338).
میان دو کس جنگ چون آتش است
سخن چین بدبخت هیزم کش است.
سعدی.
سخن چین کند تازه جنگ قدیم
بخشم آورد نیکمرد سلیم.
سعدی.
از سخن چینان ملالتها پدید آمد ولی
گر میان همنشینان ناسزائی رفت رفت.
حافظ.

گنگ سخن چین. [گ ُ گ ِ س ُ خ َ] (ترکیب وصفی، اِ مرکب) کنایه از قلم است. (از مجموعه ٔ متردافات ص 274).

چین چین. (ص مرکب) شکن شکن. با چین های بسیار. صاحب چین های بسیار. پرشکن:
ای زلف سرکشت همه چین چین شکن شکن
مویت برای بردن دلها رسن رسن.

کسی‌که سخن یا سرّ کسی را به دیگری بگوید و دوبه‌هم‌زنی کند، خبرکش، نمّام: میان دو تن جنگ چون آتش است / سخن‌چین بدبخت هیزم‌کش است (سعدی۱: ۱۶۲)،

(~.) (ص فا.) خبربَر، جاسوس.

مخبر

نمام، دو بهمزن

نمام

نمام

هامز

غماز

آتش بیار معرکه

غماز

چغل

لماز

غماز، لماز

غماز

لماز

867